2. çocuk mu? Yapın gari!

8 ay ne uzun bir zamanmış yahu! Ben burada seninle çene yarıştıramayalı, basket topu model ve büyüklüğünde göbeğim oldu. Güney az daha sabır sebat gösterse, bir de İnstagram falan diğer sosyal mecralar olmasa, bir gün tek çocuklu, bir gün iki çocuklu fotoğrafımı koyar, büyük sükse yapardım! Doğuma (kısmetse) 3 hafta kala, pislik olsun diye açtı sitemi kesin Güney, şurada iki hafta eğleneyim, arada iki arkadaşlarla muhabbet edip, 8 aydır nerelerdeydin diye öpüşüp koklaşayım, son bir hafta doğuruyorum manyaklığına gireyim, ondan sonra zızzzzzzttttttt… Sitemi açsın diye geceleri Güney’in kulağına üfürüyordum, yastıksız yatmaaa ölürsün, sitemi açmazsan sessizce gömülürsün falan diye, şöyle bir Azrail dürttü zannetsin, kendine gelsin niyetiynen ama dürtenin Azrail değil de ben olduğumu anladığı zaar. Baksana intikam çanları çalmaya başladı. İki hafta sonra diyecek ki “Noooldu, hani çok hevesliydin, hani yazacaktın, hani meşhur ve zengin olup beni boşayacaktın, hani David’le evlenecektin?!” Cümlelerini bir de el hareketiyle süsledi mi, değmeyin adamın keyfine! Kaldı şurada 3 hafta oolum, ondan sonra eteğimde iki çocuk, kafamda huni, bilgisayar ekranı boş boş bakacağım bir mecra olabilir ancak!

 

2.çocuğa nasıl karar verdiniz diyorlar.

Zamanı geliyor mu diyorlar.

İlk çocuğun zor zamanları  geçince hormonlar mı dürtüyor diyorlar.

Ohhh birinciyi kolayladın tabi, bebek kokusuna heves ettin değil mi diyorlar.

Ayyyy inanmıyorum, ben şu bir çocukla ikinciyi hayal bile edemiyorum, seninki demek ki kolay çocuk, baksana 3 yaş arayla ikinciye cesaret etmişsin, bizimki hala geceleri bazen bir kere kalkıyor, yemeğini kendi yemiyor, ay dışarıda pusetinde taş çatlasa yarım saat uyuyor, gezip tozmak çok zor oluyor diyorlar, pırasayla brokoliye bayılıyor ama ay kerevizle ıspanağı hayatta ağzına sürmüyor diyorlar, e tabi çocuğu da verdin daha 2.5 olmadan kreşe, senin tuzun kuru, yaparsın tabi 2. yi diyorlar.

İşte tam o anda taammüden adam öldürüyorum. Böyle soğukkanlılıkla. Tadını çıkara çıkara. Sonra gidiyorum, efendi gibi yatıyorum hapsimi. Sessiz, sakin. Elimde kitabım. Tatil gibi. Oh mis. Tabi hayalimde. Bu hamilelik hormonları bende ters işliyor. Böyle aşama aşama sevgi kelebeği, aşk böceği, etine ok girmiş boğa, Dexter oluyorum. Kimi öldürsem, kimi camdan itsem, sonra da ama ben hamileyiiim, göbeğimin sevimliliğine bakııııın, hep bu hormonlar, ah şu hormonlar demek istiyorum. Durum yargıya intikal edince, bilimsel bir geçerliliği olur mu acaba?

Yani diyeceğim o ki, Defne’yi uyutmak hala 1.5 saat.

Kitap oku. (3,5,10! Evet bazen 10!)

Masal anlat. (Temayı verecek. Gergedan, salıncak, boru, inek olsun içinde. Sen karanlıkta yarım saat uydur dur, sonunda uydurduğundan kendin kork, tam bitti derken, ama borudan bahsetmeyi unuttun desin! Yok canııım, kendi çocuğumu niye atayım camdan, töbee!)

Ninni söyle. (Ve o dandini dandini dastana nasıl remix olur gör! Defne yatakta ayağa kalkıp, çılgın danslar eşliğinde, şarkıya aman ninniye eşlik etsin, tam artık bayıldı yorgunluktan, ninni de bitti zaten derken, bostan ne, danalar niye girmiş, bostancı danayı nasıl kovmuş, sopayla mı vurmuş, danalar lahana sever mi, ben lahana sevmem… Ayyyyyyyyh!)

Dua et. (İçinden zaten devamlı suretle okuduğun üç gülhu bir elhamı, Allahım bana sabır, çocuğa uyku, bana sabır, çocuğa uyku, bana sabıııır kısmını dışından tekrar et. Gülhu, elham kısmı iyi ona eşlik yok da, bitince şimdi de yavruma nazar değmesin de, şimdi de çok mutlu olalım de, şimdi de bizi kötülüklerden koru de, kurtlar kötü mü, evimize geler mi, bizi yiyer mi, hayır evladım, 15. katta oturuyoruz, gelemez, bacadan girer mi, hayır çocuğum, onlar ormanda yaşar, Eymir orman mı, orman da annecim, kurtlar çooook uzak ormanda yaşar, tamam o zaman biz o ormana gidelim, çot merak ettim, manyak mısın la, hani korkuyordun, sus da uyu artık derken, anne, neeee çocuğum neeee, evladım demeyi unuttun!!!)

1.5 saati az bile demişim!

 

Gece desen.

1. saat. Annieeeea, geler misin, bugün parka gitmeyi unuttuk.

2. saat. Annieaaa, geler misin, susadım.

3. saat. Baaaaabaaa, geler misin, çişim geldi.

4. saat. Annieeeea, geler misin, rüya gördüm.

6. saat. Babaaaaa, geler misin, sırtımı kaşı.

Yorganım kedi gibi ayağıma değdi, bugün arkadaşım beni itti, aklıma konik birşey geldi, dondurma yemeyi unuttuk mu? İçerik çeşitli olabilir.

Yemek dersen, nunuşak patatis sevmiyom, yeşil ıspanak sevmiyom, ben çilek hiç yemiyom, eti babam yisin, pırasayı köpeklere verelim. Ne yiyelim peki çocuum? Küpte, mermicek, pilaf. Her gün. Her öğün.

Okul iyi ama bak, yalan yok. Ay aşkım bunu ben doğurdum, ne güzel doğurdum, ikinciyi de doğururum, hatta üçüncüyü de aşamasından, ulan bunu ben mi doğurdum, ayyynı babası, ne ikincisi, ben daha buna bakamıyorum anlarına geçtiğinde götürüp okula kakalayabiliyorsun.

 

Ee, o zaman ne halt etmeye girdin bu işe dersen, Güney’in gazı. Benim hormonlara birşey olmadı ama onunkiler bir aşamada coştu.

Aşkııım, hani biz hep kocaman bir ailemiz olsun istiyorduk, hani üç çocuğumuz olacaktı, hani ikisi bacağıma sarılacaktı da, üçüncü de omzuma binecekti, hani kızlarımızın saçlarını tarayacaktım, oğlumla bahçede top oynacaktık.

Evet yapacaktık, o zaman 21 yaşında, çok aşık, işsiz güçsüz ve salaktık.

Yine de kandım. İlla yapacaksak “total batak süresi” az olsun, araları çok olmasın dedim.

Bir de ayyy ikinci öyle kolay oluyor ki büyüdüğünü bile anlamıyorsun, pek rahatçıların gazına geldim. Yalansa dedikleri ıslak odunumu hazırladım, bir de şıpadak terliğimi. Biri ense köküne, biri ağzının ortasına. Yok canıııım, hiç çocuğuma olur mu? Elalemin.

Bu hamileliğimi de görünce Güney bile dedi ki, üçüncüden vazgeçtim, baksana çok zorlanıyorsun. Bir sevindim, aman da kocam kıyamadı dedim. Üçüncüyü ikinci hanımdan yapacakmış meğerse. Ben yorulmayayım diye. Seviyo oolum bu beni!

Öyle işte. Yazdım da yazdım.

(Not: Olur da birgün bu satırları oğlum da okursa, istenmeyen çocuk sanmasın kendini, nasıl sevgimle boğacağım hem Defne’yi hem Doğa’yı görsünler de, yeter ulan bırak yakamızı kadın desinler. Romantik olmayabilirim ama hala arada bir hisli mandayım. Çot seviyom ikinizi de. Sağlıkla gelsin, sağlıkla büyüsün, çok ama çok mutlu olsun hepimizin çocukları inşallah. Ah şu hormonlar!)

 

Cangama Reloaded!

Oh beee! Sonunda! Geri döndüm. Anlatacak onca şey varken, sus pus oturmaktan dilim şişti valla.

 

Artık üstün başarımı, milyorlarca takipçimle ilişkimi mi kıskandı, bir “selebriti” olup, Defne’nin elinden tutup, Doğa’yı şöyle Victoria Beckham gibi yandan belime oturtup, güneş gözlüğümle “cool” pozlar vereceğim, herkes bana hasta olacak, kendisine bakmayacak diye mi bozuldu, işteki performansım blogumla olan sıcak ilişkimden düşer diye mi taş koydu bilmiyorum ama kocam olacak sitemi sabote etti! Taaaa 8 ay önce. Her gün söylendim, laf soktum, dırdır ettim, haberi olmadan yastığını taş gibi sert yastıkla değiştirdim, bir gün brokoli, ertesi gün karnıbahar, öbürgün lahana pişirdim, ayakkabısına bilye, koltuğunun altına taş koydum, pantolonunu yüksek ısıda yıkadım, çorapları yanlış eşlerle birleştirip gizlice dolabına koydum, adam sarardı soldu, saçı beyazladı, kanı çekildi, psikolojisi bozuldu da bana mısın demedi. Düzeltmedi sitemi. Ne azimmiş arkadaş?! Niye kendin düzeltmedin diye sorma! Bu kadar şan, şöhret, komiklik, güzellik üzerine, kafam da o kadar çalışsa, hakkaten Victoria Beckham, ya da temizinden bir Jessica Alba olur, Güney yerine David’le evlenir, bebelerimi de Los Angeles sahillerinde gezdirir, tatile de 4 bakıcıyla giderdim. Güney’in şirketinde mimar olacağıma, tasarımcı olur, kendi defilemin sonunda, sağa sola soğuk gülücükler atardım.

 

Neyse ne.

Döndüm mü, döndüm.

Çenem açıldı  mı, açıldı.

Zafer benim mi, benim.

“8 aylık” konuşmam lazım şimdi. Kaldıramam diyen, canını seven şimdiden kaçsın.

Kendine güvenen de versin gazı, özledik desin, sensiz olmadı desin, seviyoruz desin.

 

Ha bu arada, Doğa mı kim?

Ohooooo, duymayan kaldı mı ki?

Defne iki buçuk!

defneikibucuk

İki buçuk dediğin bildiğin “küçük insan”!

Herşeyi kendi seçen… Herşeye kendi karar veren… Herşeye bir lafı olan…

Ayyy ne güzel falan deme. Benim hayalim daha uzuuuun yıllar, oyuncak bebek gibi istediğimi giydirip, saçını başını istediğim gibi tarayıp, her dediğime bebek bebek evet anne, tamam anne diyecek bir çocuktu! Noldu? Yalan oldu.

 

Şöyle bir yaşını geçip de yürüyene kadar, boy zaten bir karış, bacaklar patates, etek giydirsen birşeye benzemez, elbise giydirsen, gıdının altında bir kumaş yığını. Saç desen zaten yok. Üç adet tel, 1 cm boy. Evet anne, tamam anne diyecek konuşma nerdeee? Agu dedi, mama dedi diye üç gün göbek atıyorduk. Tam yürüdü, boy uzadı, bacaklar patatesten sosise döndü, saç desen sırma değilse de bir potansiyel barındırıyor dedim, geldi mi 2 yaş tavırları?

 

Pantolonu, tshirtü geçtim, giyeceği çorabı bile kendi karar vermediği zaman baş parmağının ucundan geçirtmeyen bir insan. Taytın rengi, kazağa uymadı diye beğenmeyen! Ulan uymaktan kastı da kazak pempeyse tayt da pembe olacak, kırmızıysa toplu kırmızı. Şöyle vişne reçeli kavanozuna batmış da çıkmış gibi. Senin anan mimarlıkta kaç sene dirsek çürüttü, üniversitede hocama, pembeyle pembe bir arada iyi durur, çünkü çok güzel olur desem, sence “güzel” ne demek, “güzel” diye bir şey var mıdır, “güzel” göreceli midir, senin güzelin benim de güzelim midir,  diye diye hayata küstürür, üstüne de pembe kustururlardı, diye anlatıyorum. Dinleyip dinleyip, “sen küçük mimarsın, ben çot büyüüüük mimar olcam” diye cevabı yapıştırıyor. Demek ondanmış be, küçük mimar olduğumdan kafam temel tasarıma bir türlü basmamış da, okulu uzattığım gibi, son sınıfa kadar hocalarımdan bir çift güzel laf duymamışım. Sınıftaki geri kalan 59 kişi gibi. Jüriye pembe üstü pembeyle gitmeyi bileydim. Nerdeeee?

 

Saç desen ayrı bir olay. Hiç bağlatmadığı saçlarını, gözüne girmesin diye anneannesi kahkül kesmişti bayramda. Uzayan kahkülleri kuaförde kestirmeye karar verince, kızımla ilgili herşeyi ben yaparım romantikliğindeki Güney, ben keserim diye çıktı ortalara da, hem kaşının 3 parmak üstünden hem yamuk cart diye kesti. Ama yalan yok çok “Amelie” oldu çocuğum. Şimdi saç kuş kadar kaldı ya, 3 aydır toka değmeyen kafaya, her sabah bir avuç toka seçiyor, bir de üstüne “saçımı konik yap!” buyuruyor. Ah be evladım, baban koniğin önde gideni yaptı da, aşk senin gözüne kör ettiğinden, aynaya bakıp bakıp, saçım çot düzel oldu, babam kesti diye seviniyorsun. Demiyorum tabi. Eşek sıpası da olsa, benim kızım, kıyamıyorum.

 

Dil desen pabuç.

Adam neden korna çaldı anne?

Çünkü öndeki araba hata yaptı.

Öndeki araba neden hata yaptı da, adam korna çaldı anne?

Çünkü dikkatsiz davrandı.

Öndeki araba neden dikkatsiz davrandı hata yaptı da, adam korna çaldı anne?

Çünkü arabanın içinde senin gibi durmadan konuşan bir çocuk varmış.

Öndeki arabanın içinde neden çok konuşan bir çocuk var da, adam dikkatsiz davranıp hata yaptı da, adam da korna çaldı anne?

 

Durum böyle. Yalanım varsa…

 

Ama hani bir gülüyor da dünya duruyor ya, yok artık bu beni kesmiyor. Madem bu kadar kapris, naz çekiyorum, daha somut örnekler istiyorum!

Neyseki işini biliyor kerata!

 

Anne seni bulut kadar seviyom, babamı da hayuz kadar.

Nöey?

Dedim ya seni bulut kadar, babamı da hayuz kadar seviyom.

Nerden çıktı şimdi bu?

Hani demiştin ya, ben seni gökyüzü kadar seviyom, baban da denizler kadar seviyo diye, ben de bulutla hayuz kadar seviyom!

 

Aferin çocuum bana bunlarla gel!

 

 

Anlatmasam çatlardım!

Defne kendi kendine şarkı söyler:

Mamur yağiyöööö

Seller akiyöööö

Abla kııızııı

Camdan bakiyöööö

Ve birden durur ve heyecanla bana döner:

Anne bu şarkıdaki kızın adı “Abla”ymış biliyo musun?

 

Baba anneye bir iyilik yapmıştır. Anne de babasına teşekkür için “gel öpeyim” der. Baba olacak adi insan ‘Ne yani, ben kuru kuru öpücükle yetinmem!” deyince, olaya seyirci Defne, konuya noktayı koyar.

Baba, kuru kuru öp, ıslak öpme, güzel olmaz.

 

Doğduğundan beri niyeyse uykuyu hiç ama hiç sevmeyen, her akşam uyumayacağım diye tutturan Defne’ye, güya pek akıllı(!) ana-babası, bir akşam der ki, tamam uyumayacağız, sadece dinleneceğiz. Bu fikir Defne’nin aklına yatar. Ve uyur. Ertesi akşam yatakta:

Anne ben uyumıcam da dinlenmicem de.

Peki der annesi. Sadece güneşi bekleyelim. Yine ikna olur. Uyur.

Ertesi akşam yatakta:

Anne ben uyumıcam da, dinlenmicem de, güneşi de beklemicem, uzanmıcam da, yatmıcam da, gözümü de kapatmıcam, hiçbişi bapmıcam!

Uyur mu? Uyumaz.

 

Anne, telefonla Başak’ı bir yere çağırır.. Defne de yanındadır. Başak On Kasım töreni için okula gittiğini söyler. Anne de ‘Aaa tabi ya, okuldasın şimdi, düşünemedim.’ der. Defne arkadan kıs kıs güler.

Bajak okula hiç gider mi yaa? Hiç öyle olur mu yaaa? Çocuklar okula gider. O büyük yaaa!

 

Annesi Defne’yi okuldan alır. Arkada koltuğunda oturan Defne bır bır bır konuşmaktadır. Yol gürültüsü ve göz temassız iletişim yüzünden anne konuya tam hakim olamamaktadır. Defne der ki:

Anne biz bügün okulda dego baptık.

Ne yaptınız?

Deeee-go.

Ne?!!

Degooo anne degoooo!

Haaa lego mu?

Eyeet. Ben anastör baptım.

Nöeeeey yaptın?

Aaaa-naas-tööör.

Ne?

Anastör.

O ne?

(Az önceki kendinden emin ses, biraz tereddüt eder.)

Asantör?

(Kendine güveni giderek azalır.)

Anassör?

Asansör olabilir mi?

Eyeeeeeettttt anne bildin!

 

Defne artık 2.5 olmanın sevinci içindedir. Herkese hava atarak ben iki buçuk oldum, büyüdüm der. Sınıfındaki Damla ise daha yeni iki olmuştur. Damla’ya o daha küçük, bilemiyor, okulda ağlıyor, ben ona söylüyorum, ağlama okulda aynacağız, sonra annelerimiz gelecek diye akıl veren Defne, bu sabah o pek küçük bulduğu Damla’nın artık iki olduğunu gerçeğini bir daha farkeder.

Anne, hani ben ikiydim de şimdi iki buçuk oldum ya.

Evet Defne.

Ama ben çüçük iki diildim. Bebekken de iki değildim. Damla çüçük iki, ben büyük ikiydim.

 

kurabiye

Defne annesine durduk yerde sorar.

Anne biz neden pastaneye gidip, turabiye yemiyos? Ben yanında kahve içerim, sen ne içersin?

Anne şoka girer. Yine de giderler. Gelen garsona Defne sipariş verir:

Biz turabiye yiycez, bi de kahve içcez. Ben sıcak içebiliyom ama bana uygun sıcak içebiliyom. Bana uygun bapar mısın?

 

 

 

 

İşler Güçler

Şimdi ben çok işim vardı, çok çalıştım, fuara koştum, proje yaptım, yurtdışına gittim, teklif verdim, bir türlü vakit bulamadım,  buralara iki satır yazamadım diyeceğim, sen de içinden ohhhh madem o kadar çok çalışıyorsun, o zaman paraları çuvallara dolduruyorsun,  bir ara buluşalım da, sen de eşek değilsen aç çuvalın ağzını, paraları çıtır çıtır yiyelim diyeceksin. Ah be güzelim nerdeee? Bizimkisi kişisel tahmin.

Eveeet, bu girizgahı niye yaptım? Madem parayı çuvala doldurmuyorsun, neymiş bu motivasyonu sağlayan kişisel tatmin diye sor sen, sor ki ben de totom tavana değerek diyeyim ki, hohooo, yurtdışına fuara, ülkemizi temsilen Türkiye delegasyonu olarak gittik, aman bir ikramlar, bir ağırlamalar. Hayır zaten topu topu 6 kişi davet etmişler, dördü bizim en az iki kat yaşımızda. Öyle de havalıyız! Dört yıl öncesine kadar hayalim, apartmana kapıcı olmak, bütün gün kapının önünde oturup, çekirdek çitleyip, gelen geçen kızlara, yok totosu büyük, yok boyu kısa, yok şu 3. kattaki oğlan da bunda ne buluyorsa diye dedikodu yapmaktı. Dört sene önce Yaşamkent’e taşınınca “banliyö” hayatımız gereği, kapının önünden pek kimse geçmez oldu. Sucuyla, kargocuyu da çekiştir çekiştir nereye kadar. Tam da o aralar, mahallemizin 60 yaşındaki kadın muhtarından ikametgah almak için 1.5 saat bekleyip, bilgisayarda harflere tek tek basışını, o arada Güney’le tanıştığımız güne inecek kadar derin muhabbetimizi görünce, ulan bu kadın bile yapıyorsa, ben alasını yaparım, bilgisayarı da on parmak kullanırım, millet hizmet görsün diye hedef büyütüp mahallenin ‘genç kadın muhtar’ ı olmaya karar verdim. Dört yıldır, hedefime ulaşmak için gizliden gizliye çalışmaya başladım. Her komşuya kadını kötüleyip, ahhh ahhh kadınların muhtar olması pek güzel ama bir de bizim gençler olaya el atsa diye kulaklarına kar suyu kaçırdım. Bir ara Güney dürttü beni, hani o kadar  okudun, master yaptın, biraz mimarlıkla ilgili hayaller kursan diye. Ayağımın dış tarafıyla tepeledim. Onu da, hayallerini de.

Ama bu delegasyon hikayesi beni gaza getirdi. Tam totom yere inmemişken, bizim kapı, pencere işleri için Ankara’da Yapı Fuarı’na katıldık. Fuar dediğin ilginç şey. Sana dört duvar, yer beton veriyorlar. Sen üç dört gün gece gündüz deli gibi çalışıp, ustalarla aynı işi yapıp, günde üç öğün kıymalı pide yiyip, ulan banyo yapmak diye birşey vardı, nasıl da lüks, nasıl da arındırıcı birşeydi diye geziyorsun. Dört günün sonunda banyoyu yapıp, en pahalısından fönü çektirip, tırnaklara kırmızı ojeyi basıp, topukluları çekip, tıkkıdı tıkkıdı gidiyorsun fuar alanına mini eteğinle.  Neyseki diğer standlardaki insanlar iş dünyasının kibar mı kibar insanları da biri de çıkıp da ‘Anaaa sen dünkü amale değil misin? Bir İstanbul Masalı’nın Esması gibi bir gecede şekil değiştirmişsin’ demiyor. Sadece arkandan dedikodu yapıyor. Fuar standını, stand firmalarına yaptıranlar bizim gibi değil tabi. Ama her işini kendi yapma meraklısı bizim gibi manyaklar için olay bu.

stand

Tamam için şişmiş olabilir ama, sakın okumayı bırakma. Bak en heyecanlı yerine geldik. Fuarın ikinci gününde, akşamüzeri 4 olmuşken saat, benim prensesliğim buraya kadarmış arkadaş diye, topukluları çıkarmaya niyet ettiğim anda, elinde ödülümüzle fuar yetkilileri geldi! Müthiş zamanlama! Zaten boy 1,60, topukluyla ola ola 1,70 olmuş, onu da çıkaraydım, fotoğraflarda, havalı fuar yetkilisi kadınların arasında yer elması gibi poz verecektim! Aldık en iyi stand tasarımı ödülümüzü, ne amelelik kaldı, ne birşey! Aynı topukluluyla o akşam yemeğe bile gittim de, kıymalı pide değil, ahtapot yedim!

İyi mi oldu? Yok. Zira fena hedef büyüttüm. Zengin olamayabilirim ama yakın zamanda ‘Genç İşadamları Derneği’ nin genç kadın başkanı olacağıma inancım tam. 3-5 seneye de Galatasaray’ın asbaşkanı oldum mu, başbakanlığa kaldı bir adım! Derneğe bir üye oldum mu, bir de orası şehrin taa öbür ucunda diye gitmeye üşenmedim mi, seneye başkan benim, haberin ola. Tüm günü topukluyla geçirme çalışmasına şimdi başlarsam da, seneye Ukraynalı hemcinslerimle topukluyla koşma yarışmasına bile katılırım! O kadar söylüyorum.

Sen üstün(!!!) başarılara imza atarken, kızı naptın diye sorarsan, pek iyi yaptım. Kah ananesi baktı, kah babaannesi. Ohhh pek rahattım. Akşam gel eve, giyinmiş süslenmiş, kız okuldan alınmış, karnı doyurulmuş, masada yemek hazır, doyur karnını, kızla biraz oyna, kudur, hoop uykuya.  Çocuk da yaparım, kariyer de yalanmış oolum! Biri çocuğuma bakarsa, hedefim başbakanlık. Yok başbakan sen olacaksan, ben paşa paşa evimde çocuğumu büyüteceğim. Aman zaten verdin el kadar çocuğu da tam gün okula, bir de çocuk bakıyorum diye hava atıyor diyorsan arkamdan, pek yakında o ‘verdin’ kısmı anılarımla bunaltacağım seni!