Currently Browsing: Defne’den

Okullanmalı mı?

Defne okula başladı.

Ve ben ne kadar manyak olduğumu bir kere daha anladım.

 

İlk gün…

Arabada Defne’yle güle oynaya gidiyoruz. O kadar hazır ki, “okul”a gitmeye. Aylardır o anı beklemiş, hergün okula gitmek istiyorum diye uyanmış.

Kapıya geliyoruz, öğretmenle giriveriyor içeri. Arkasına bile bakmadan. Hoşçakal demeden. Suratıma kapıyı kapıyorlar. Öylece kalıyorum. Ama içimde de bir sevinç. Bu kadar mıymış diye. Bir saat sonra almaya gidiyorum. Herşey güllük gülistanlık.

 

Ertesi gün…

Yine mutlu mutlu gidiyoruz okula. Bıcır bıcır anlatıyor.

Biz davul çalıyoruz. Otobüs boyuyoruz. Abla müzik açıyor, biz dans ediyoruz.

Yine kapıda dönüp arkasını gidiyor. İçim buruk gibi sanki. Bu kadar kolay mı diyorum. Sonra müdürün ilk görüşmeye gittiğimizde, kimi ilk gün ağlar bağırır, kimi rahat rahat gelir, bir hafta sonra ağlamalar başlar dediği geliyor aklıma. Geldiği gibi kovalıyorum.

Araya haftasonu giriyor.

 

Pazartesi… 3. gün…

Bu defa uyuyacak da okulda. İşte bundan çok korkuyorum. Defne doğduğu günden beri uykuyu sevmeyen bir çocuk.

Ama çocuklar şaşırtır. Şaşırtır değil mi diyor iç sesim.

Yine rahat rahat gidiyor.

Uykudan sonra almaya gidiyorum. Onbeş dakika geç uyudu ama uyudu diyorlar.

Derin ama çok derin bir ohhh çekiyorum.

 

Salı… 4. gün…

“Gitmek istemiyorum”lar başlıyor.

Ben ağlıyorum orada.

Neden ağlıyorsun birtanem?

Bir çocuk ağlıyor, annemi istiyorum diye, ben de ağlıyorum.

Ama siz artık büyüdüğünüz için, iyi vakit geçirmek, oyun oynamak için gidiyorsunuz okula. Arkadaşına da öyle söyle bence.

 

Çarşamba… 5. gün…

Sabah “gitmek istemiyorum” krizi. Okul kapısında ağlayarak bırakıyorum. İçim yanıyor. Yanlış mı yapıyorum soruları. Deli deli dönüyor kafada…

5 dakika sonra müdür haber veriyor. Merak etmeyin, okula girince ağlamıyor diye.

Almaya gidiyorum. Önce hevesle geliyor.

Arabada dönene kadar…

Ama ben ağlıyorum. Biz arkadaşlarla ağlıyoruz. Ben uyumuyorum, annemi istiyorum diye ağlıyorum…

Elimdeki kağıt, uyudu diyor. Öğretmenleri, uyudu diyor.

 

Araya hastalık giriyor, haftasonu giriyor. Bugün yine okul yolu. Yine sızlanmalar. yine kapıda ağlamalar.

Kameradan bakıyorum. Ağlamıyor şimdi.

Ama aklımda binbir soru.

Yanlış mı?

Erken mi?

Doğru okul mu?

Mutsuz mu?

Bu okul diyor ki, taa en baştan beri, çok ciddi bir sıkıntı yoksa, veliyi içeri almıyoruz. Hem alışma süreci için, hem burasının “onlar”a ait olduğunu benimsemeleri için… Almaya gidince bile kapıda bekletiyorlar. Ayakkabasını kendi giysin, montunu kendi giysin, biz “deli” anneler müdahale etmeyelim, sabırsız davranmayalım diye.

Uzun vadede bu okul iyi olacak, öyle hissediyorum, biliyorum. Niye bu “okul” onu da anlatacağım. Herşey netleşince kafamda.

Ama şimdi… Acaba diyorum, içeri ben de girsem farklı mı olur?

Hiç “sen de gel” demiyor aslında. Orası çocuklar için diyor.

 

Beni götürme.

İşte bunu duyup da götürmek koyuyor bana.

Ve biliyorum ki, Defne de dahil, birsürü çocuk, annesi 30 gün orada otursa, 31. gün ayrılsa, yine kızacak. Örneklerini de duyuyorum.

 

Bir işaret.

Bir ses.

Dese ki, doğru yoldasınız. Sadece zaman. Herşey iyi olacak. Ama 1 hafta sonra. Ama 1 ay sonra.

Ve O mutlu.

İşte ihtiyacım olan.

 

 

 

Defne 28 aylık!

IMG_2317_2

Defne bugün 28 aylık…

Koca bir kız.

Minik bir bebek.

Gündemimiz önce sağlık tabi, ve sonra çok ama çok mutlu olması bu aralar.

Ve ailecek verdiğimiz kararlardan pişman olmamak.

Çünkü Defne okula başladı.

Benim kafam karışık. Onun kafası karışık. Herşey çok yeni.

Anlatacağım ama sonra.

Defne artık benim minik arkadaşım.

Neden kanatlarımız olmadığını sorgulayan.

Ama anne kanatlarımız olsaydı, kuş gibi uçsaydık, yukarıda oynasaydık, işimiz bitince aşağı inerdik. Çok güzel olmaz mıydı?

 

Köpeklerin nasıl bir okula gittiğini merak eden.

Anne köpekler çok küçük, onlara göre de okul var mı?

 

Herkesle sohbet etmek isteyen.

Anne okulda arkadaşlarım beni duymuyor, adın ne diyorum beni duymuyor. Öğretmen duyuyor ama.

 

Beni çok seven.

Anne ben çitolatalı donmama seviyorum. Bir de seni. İkinizi de!

 

Kendine güvenen.

Anne ona binme, anastör bozulmuş. Asansör olabilir mi? Hayır anne, anastör.

 

Birlikte yapılanlardan zevk alan.

Anne, aşkam beraber gek bapalım, çünkü beraber bapmayı çok seviyom.

 

Her günü kutlamaya değer bulan.

Bugün iyi ki doğdun bapalım mı anne? Ama bugün senin doğumgünün değil Defne. Olsun bapalım mı, çok güzel olur.

 

Herşeye fikri olan.

Şimdi oyun oynayalım, sonra bapıştırma bapalım, sonra dans edelim, sonra uyuruz. Bu fikrimini beğendin mi?

 

Ve çok şapşal!

Defne sen bu fikirleri nasıl buluyorsun?

Düşünüyorum, düşünüyorum, sonra buluyorum.

Nerede peki o fikirler?

İşte burada, kafamın içinde.

Öperim ben o fikirleri.

Ama öpemezsin, çunkuu içinde.

 

 

 

 

Çocuk yapın, çünkü…

fotoğraf

Havuzda bütün gün cup cup yüzüp, anası olacak kadın da senede 5 gün su görünce değil çocuğunu kendini bile unuttuğu ve kıza su vermek hiç aklına gelmediği için, bir anda havuzun kenarına 2.80 yüzüstü yatıp, kuçu gibi şap şap şap havuzun suyunu içiyorlar.

 

Her yerini sivrisinekler ısırmış ve deli gibi kaşınıyorken, üsturuplu kaşımayı da bilmeyip her yerini yara edince, durmadan da acıyor diye sızlanınca, anne de acıyan sinek ısırıklarına tükürüp sürüp iyi gelir deyince, olayı içselleştirip her acıya iyi geleceğine inanıp,  15 gün sonra trambolinde zıplayıp düştükçe, acıyan ayaklarına, acıyan kollarına, acıyan popolarına tükürük sürüyorlar.

 

Tükürük iyi gelmedi mi? Alternatif tıpta çareler tükenmez deyip, acıyan her yerlerini kendi kendilerine öpücüklere boğuyorlar.

 

Ulen 5 günlükken bunu yaptı, 5 aylıkkken şunu yaptı, tey teeey yaşına gelmeden bir akıllandı bir akıllandı diye hava atıyorsun ama özünde çok şapşallar. Poposunda kedi resmi olan taytı giydirip, poponda birşey var deyince, görebilmek için kuyruğunu kovalayan kedi gibi deli deli dönüp duruyorlar.

 

Çok iyiniyetliler. Ana-babaya güven sonsuz. Ana-baba da aynı iyi niyetteyse bir eğlence çıkmaz. Ama değilse?! Armuta popo, ıhlamura dandinidon, peynire cartlak diyebilirsin. Valla kabul ediyorlar. Etik mi, değil.

 

Çok meraklılar. Her şeyi ama herşeyi soruyorlar. Evde kocanla iki kelam edemiyorsun. Zira konuşma şöyle:

G:  Bugün o projeyi yolladın mı?

Defne, anneye döner. “Ne diyo?”

T: Yollayadım da, şunlar eksik kaldı.

Defne, babaya döner. “Ne diyo?”

Bu sonsuza kadar süren konuşmayı ya da konuşamamayı yaşayınca insanı bir intikam duygusu kaplıyor. Başlıyorsun İngilizce konuşmaya. Ne diyo, ne diyo diye çıldırıp, sonunda çığlığı basıyorlar. Ne diyonuuuuzzz? Komik oluyorlar.

 

Hayatta herşeyi ciddiye alıyorlar. Misal haftasonu Eymir’e gitmişsen ve orada ilk defa “ring” adı altında havalı, şehirlerarası otobüs gibi otobüse binmişse, yiyip içip, uyku saatinde yine uyumayınca, adi anne-baba uyutmak için “Bak uyumayan çocukları otobüse almıyorlar.” diye kandırmışsa -kandırmak ağır oldu ya, teşvik ediyelim- yine de uyumamışsa, dönerken de şansa, havalı otobüs yerine kıytırık minibüs gelmişse, akşam Başak’a anlatıyor: Bajaaak, ben büyük otbüse binemedim. Neden? Çunkuu, uyumadım! Evet herşeyi ciddiye alıyorlar!

 

Kabız olup da, Mizyal iyi gelir Burçak bisküvi getireyim deyince, ilk defa bir bisküviye ismiyle hitap edildiğini duyup şoka giriyorlar. Yanına da çay yapalım, ıhlamur çayı deyince seyreyle konuşmayı:

Anni, bisküvinin adı ne?

Burçak.

Peki çayın adı ne?

Ihlamur.

(Kıs kıs gülerek…)

Benim adım da Defne.

Komik olmaya devam ediyorlar.

 

Birini sevdiğinzaman  “cığım”lı konuşulduğunu keşfedince, herşeye, herkese, hatta her duruma uyguluyorlar.

Anni, seni çot seviyorumcum!

Anni, itimiz bobot bapalım mı cığım?

Canım annem, bitanemcim.

 

Yeni öğrendikleri kelimeleri cümle içinde kullanıp, bir de kendileriyle gurur duyuş anları var ki!

Anni, bi fikrimin geldi. Dop uynıyalım, kipat okuyalım, soooora masal anlatalım, soooora doktorculuk uynıyalım. Sooooora uyuyalım. Bu fikrimini beğendin mi?!

Annniiiiii, bi aklımın geldi, bi fikrimin geldi, hayuza gidelim mi?!

 

Şimdi oturup, uykusuz geceleri, yorgunluğu, içilemeyen buz gibi çayları, kahveleri, oturup yenemeyen yemekleri, evde olduğun sürece yer görmeyen totonu bir kenara koy, bir kenara da bunları. Yine de kazançlı iş şekerim. Canın burnunda olsa, beynin eriyip kulaklarından akacak kıvama da gelse, ulen buna da gülünür mü desen de, elinde değil gülüyorsun. Garanti.

Yapın yani, çekinmeyin.

 

 

İnsanoğlunun müzikle imtihanı!

müzik

Sene 90 lardan birşey… Her zavallı Türk lise öğrencisi gibi, okula gidiyorum, geliyorum, dershaneye gidiyorum. Okul şehrin bir ucunda. Dershane öbür ucunda. Her yere gidiş illa bir vesaitle. Kulağımızda da ergenliğin ön şartı olarak illa bir walkmen. Hem annenin, babanın, sınıfta gıcık olduğun kızın, öğretmeninin sözlerini duymuyorsun, hem de çok “cool” göründüğünü düşünüyorsun. Şimdiki gibi havalı, şöyle kafandan geçirdiğin kocaman renkli şeyler falan yok tabi. Kulağının içine zorla soktuğun, bir süre sonra hele de kulaklığın adiyse, süngerinin yırtılıp düştüğü, metal kısmının kulağını deli gibi acıttığı minik kulaklıklar var. Otobüste yer bulup cam kenarına oturduysan, kafanı da cama dayayıp hülyalı hülyalı bakıyorsan, çantan da annenin sana kıyamayıp zorla eskitmeye uğraştığı, babanın Kıbrıs Pazarı’ndan aldığı yepisyeni asker çantası ise dünyada senden havalı kimse yok sanıyorsun. Vesaitte değil de yürüyorsan olay daha büyük. Mersin’in marttan itibaren neredeyse 3o derece olan sıcağında bile şanslıysan orijinal asker botu, şanssızsan ona benzer CAT botlarını giyiyorsun. Okul eteğini belinden kıvırıyorsun. Aşağı kaydırdıkça büzülen kapkalın çoraplarınla arz-ı endam ediyorsun. Müzik illa seninle. Hayat, okul-dershane-ev ve okuldan kaçıp gittiğiniz kafeler arasında geçince de bu sahne daima yaşanıyor. Ne mi dinliyorsun, Pink Floyd, Metallica, Iron Maiden, Doors, Deep Purple… Yok canım her zaman elbette bu kadar havalı değilsin. Sezen Aksu yeni kaset mi çıkarmış, Tarkan yeni şarkı mı yapmış? Tabi kaçırmıyorsun ama çaktırmadan. Malum o yılların mahalle baskısı “Ayyyy bu iğrenç şeyleri mi dinliyorsun? Ben Capital Radyo bile dinlemiyorum, yabancı da olsa hep pop çalıyolaaarr!” Bi yürü git, diyecek özgüven yok. Hiçbirinizde. Halbuki hepiniz radyodan kaset çekip, arada radyo djinin abuk subuk konuşmalarını da duyduğunuz şarkıları dinliyorsunuz. Yolda yürürken Aşkın Nur Yengi, gerdan kırdıracak bir şarkıya başladı mı elinizde olmadan kıvırtıp, hemen toparlanıyorsunuz. Hele Özcan Deniz, hadi hadi meleğim diye bağırdıkça… Yok ya, radyoda kanal arıyordum ne alaka? Ha bu arada dün akşam TRT3’te Rock Saati’ni izledin mi? Adamlar ne çalıyor yaaa! Bazen de Sezen Aksu söylüyor. Sen zırıl zırıl ağlıyorsun. Fena aşıksın. Evet o salak çocuğa. Ama çok tatlı yaa.

İşte o günlerden kaldı galiba içimde hep. Hayat film gibi olsa. Arka fonda hep bir müzik olsa. Bazı “an”lar o otobüs camına kafanı dayadığın anlar gibi yaşansa. Büyüdükçe akıllandım. İnsanların yaptığı müziğe kulp takacak kadar kulağım ve bilgim olmadığını kabullendiğim gün, ben de “kulağıma güzel gelen herşeyi dinlerim”cilerden oldum. Bir yerde duyduğum melodinin peşine düşüp, aylarca arayıp bulduğum da oldu, belki de benden başka kimsenin umurunda olmayan şarkıların peşine de düştüm. Tarkan’ın albümü çıktığı gün neyse parası verip almayı da bildim. Pink Floyd’u çok severken, İbrahim Tatlıses şarkısında hüngür hüngür ağladım. Güney’le evlendiğimiz zaman, tüm kasetlerimizi ve Cd’lerimizi dolaba dizerken, neredeyse hepsinin çift olduğunu gördüğümüzde daha çok aşık olduk birbirimize. Hala çekmeceyi açıp, ilk sırada Kumdan Kaleleri görünce aynı şeyi hissederim.

Defne doğduğundan beri hayat eskisi gibi müzikli değildi sanki bir dönem. Daha çok gürültülüydü. Ya da ben sadece o kısmını duyabilecek ruh haline sahiptim. Sonra bir dönem Pepee’nin şarkıları bile girdi hayatımıza.

Mersin’deydik geçen hafta… Hayat orada eskisi gibi hala çok “müzikli”. Sıcak mı insanları böyle yapıyor, Akdeniz mi bilmem ama, her evden, her dükkandan bir müzik. Bağıra bağıra. “Bu nöeeeeyy la böyle?!!” diye çemkirdiklerim de oluyor, “Amanın teyze az aç da beraber dinleyelim” dediklerim de. Gece saat 3’te bile evin önündeki sokaktan geçen arabadan bangır bangır müzik. Gülşen yatcaz kalkcaz, yatcaz kalcaz dedi de bir türlü bitiremedi o geceleri. Bu defa kızamadım. Hoşuma gitti bu haller. Bir akşam Güney Defne’yi arka odada uyutup geldi gülerek, bu ne ya, sokaktan ambulans geçti, polis geçti, çöp arabası geçti, diskotek bile geçti dedi. Her gece sokaktan en az 5 diskotek geçti. Ve o gece bir kadın sabaha kadar kahkaha attı.

Ankara azıcık ketum mu ne? Ya da müziğini illa kulaklıkla mı dinliyor?

Dün akşam, Defne havanın 35 derece sıcağına bakmadan, yağmur yağacak dedi. Ve benim bir yağmur şarkım var, onu söyleyeceğim. Yağmur yağmadı. Ama biz ailecek, belki 50 defa yağmur yağıyor, seller akıyor’u söyledik.

Yok ya, valla beynim sulandığından yazmadım bu yazıyı. 5o kere “Yağmur yağıyor” bana n’apar? Ben zamanında Defne dansetmeyi çok seviyor diye, 30 kere arka arkaya kendi sesimden  Türkmen kızını dinlemiş insanım!

Defne 27 aylık!

fotoğraf27

Kilosunu, boyunu psikopatça takip ettiğin ilk sene geçince, o geçen bir senede lohusalığı atlatıp, kafan da normal insan gibi çalışmaya başlayınca (tamam tam normal insan gibi olmayabilir, annelik girdi bir kere kanına, o delilikten kurtuluş yok!), ayyy bebeğim bu ay 325 gr aldı, ayağını ağzına soktu, 12.5 saniye ayakta durup taytay yaptı, elmayı cam rendeden geçirince 25 gr, çatalla ezince 32 gr yedi, kakasını günde 5 kereden 3 kereye düşürdü muhabbetinin tadı da kaçınca (bana kalsa bir otuz sene daha konuşurdum da, kafa azıcık normale dönünce karşımdakine acımaya başladım. Bazen. Biraz.) bu “Defne şu kadar aylık oldu” yazılarının anlamı kalmadı gibi mi geliyor sana? Banane ya, yazacağım işte, seviyorum ben. Bak okuduğun yerde miden ağzına gelmesin diye, çiş-kaka muhabbeti yapmıyorum, zira karşındaki 6 ayı geçince aslında koca adam şeysi yapabiliyor, çocuğu zaten 6 ayda bir tartıyı dolaptan çıkarıp bulup getirince tartıyorum, boyunu kendisi odasına yapıştırdığı dergiden çıkan boy ölçme şeysiyle ölçüp, hergün 89 olduğunu iddia ediyor. İtiraz edecek halim yok ya. 89 iyidir. İçerik değişse de biri çıkıp, yuh artık dur diyene kadar yazacağım galiba.

Defne’yle geçirdiğimiz zamanın, hatta Defne’nin yanında biz olmasak da uyanık geçirdiği zamanın %99’u konuşarak geçtiği için, artık Defne’yle ilişkimiz, kafamız yerindeyse, aaa çocuğumuz ne güzel konuşuyor, vay şunu dedi, vay bunu anlattı, kafa yerinde değilse de napsak da sustursak, babasına mı kaktırsak, azıcık amcaya mı yollasak, yarım saat erken uyutmaya kalkışsak durumu çakar mı şeklinde geçiyor. Çakıyor valla eşek sıpası!

Ama bugün ay dönümü ya, pazartesi sabah işe gelmişim, aklım hala yerinde ya, akşama kadar çok tatlı değil mi yaa?!

Hiç durmayan “sohbet”ten, al bakalım payına düşenler.

 

Ramazanın son günleri, kapı çalar, Güney açar. Ramazan davulcusu gelmiş der. Defne içeriden deli gibi koşar, neee yaramaz davulcu mu gelmiiiş?!!

 

Yatağa yatarız, Defne her zamanki gibi, uyumadan defalarca anne kipat oku, anne masal anlat diye beni yemektedir. Defne çok yoruldum anlatamayacağım deyince, ben sana anlatacağım der ve başlar: Bir varmıııış, bir yogmuuuş, bir tavşam varmıııış yogmuş, bir kattundağa varmıııış, yogmuş.

 

Bu defa Defne babasıyla uyumaya gider. Yine defalarca “kipat” okuttuktan sonra, “Baba ben uyumak ittemiyöm!” der. Artık baymış olan Güney de, bazen istemesek de uyuruz, bugün de öyle birgün der. Derin bir sessizliğe gömülen Defne, artık uyuyayacak mı diye umut dolan baba, yanyana beklerken, Defne birden coşar: İttemeden uyumak ittemiyöm baba!

 

Her sabah işe giderken, çok şükür arkamdan ağlamalar bir süredir sona erer. Defne her sabah kapıda, anne seni çot seviyoöm, bi de çot özlüyom der sarılır. Tam asansöre gitmişken arkamdan seslenir. Yine geeeel!

 

Site komşumuz 22 aylık Artun’la bahçede karşılaşır. Artuun meyaba, sen bapıyön? Cevap yok. Artuuun elimi dut, oynıyalim. Cevap yok. Artuun paaka gittin mi? Cevap yok. Bana döner. Anne, Artun benimle gonüşmüyö. O bebek daha. Tucaama alabiliiğ miyim?

 

Bir başka site komşumuz 26 aylık Ceren’i görür uzaktan, yanına kadar koşar ve derin bir kıskançlıkla, Cereeen ayakkabıların çot güzel!!! der. Bu ana şahitlik eden Güney biter.

 

İşe gitmek için üzerimi giyinirken Defne gelir. Anne senin bu kıyapetin çot güzel, der. Ay öyle mi, teşekkürler falan derken, büyüyünce menim olabiliğğ mi?

 

Ertesi gün dışarı çıkarken, üzerime yeşil ve siyah boncuklu bir tshirt giyerim. Defne gelir. Anne, senin kıyapetin ne güzel der. Seninki de çok güzel, fiyonklu deyince ben, kızar, ben piyonk ittemiyöm, yuvarlaklı kıyapet ittiyöm, siyah olsuuun, yeşil olsuuun.