Sıkı canın canı çıksın!

Yazın, iki aydan uzun bir süre, çocuklarıma ‘maruz’ kaldım. Maruz kaldım dedim diye zoruna gitmesin. Evet, bahsettiğim kendi çocuklarım, ama bunun adı ne kaliteli zamandı, ne çılgın yaz tatili. 7 gün 24 saat, tuvalet ve banyo saatleri de dahil, annieeeahh sesine, kusana kadar oyuna, beyin hücrelerim temel komutların dışına çıkamayacak kadar  – tamam ya bildiğin mal işte- oyuna maruz kaldım. Üstelik yalnız değildim. Annem, babam ve hatta yeğenim de vardı ve Mersin’deydim.

Ve bunu ben istemiştim. ‘Benim işim yüzünden yazın bile okula gidiyor yaaaavruuum’ dediğim Defne’yi, ‘ay bakıcılarla büyüğü çocuuum, biraz da anasının koynunda kıpraşsın bebeğiiiim’ derdine düştüğüm Doğa’yı da yanıma katmış, annemlere gitmiştim. Başlarda biraz vicdan, biraz kadınsal hormonlar, biraz annelik sosu,  işler bayağı yolundaydı. Kadındım, çalışabilirdim, insandım ama önce anaydım ben anaaa! Yavrularım koynumda, mis kokuları burnumda, kahkahaları kulağımdaydı. Henüz beynim sümük olup burnumdan akmamış, kulak kiri olup yanağıma fışkırmamıştı. Zamanla yavaş yavaş bakışlarım donuklaştı, hareketlerim yavaşladı, konuşurken kelimelerim birbirine karışmaya başladı. Bir süre sonra insanlıktan çıktım, yetişkin muhabbetine hasret kaldım. Aynı evde yaşadığım anam babamla, koridorda karşılaşınca dudağımızın kenarıyla selam verip geçecek vaktimiz var.  O derece! Çocuklar parkta oynarken, kaldrımları yenileyen belediye işçileri ile mil kumu, çimento ve beton büzler üzerine yaptığım üçer dakikalık sohbetler hayata bağladı beni. Sanırsın 21 yaşındayım, barda oturmuş alevli malevli bir şeyler içiyor, Jude Law’la Heidegger konuşuyorum!

Bunları niye anlatıyorum? Durumumun tüm vahametini, en ince ayrıntısına kadar anla diye. Hani bir imam gelse, hanfendi sizi uzaktan izliyorum da sizin gözünüz göz, bakışınız bakış değil, bebeleriniz bir süre camimizin avlusunda tam pansiyon konaklasa da, sizin beyne de yeterli miktarda oksijen gitse dese, kafan iyi mi hacı alooo, demeyeceğim de haftasonları görüş var mı diye heyecanla soracağım! Ağzımın kenarından akan suları da photoshopla silin o anda. Daha ölmedik! Hava da gece gündüz otuzsekiz derece, üşümez de yavrularım.

İşte bu kadar baymışken bile ‘Sıkı can iyidir, çabuk çıkmaz.’ muhabbetlerine şöyle bir içesine (Buraya, bu Kayserice sözcükten daha yakışan bir sözcük bulamadım!) katılamadım. Annieeeah canımız çoook sıkılıyor diyen bebelere empati ile baktım. Hay ben o bu hayatta burnumun girdiği her bokun müessibi empatiye! Sana ne! Ne göz göze geliyorsun? Ne duygusal alışveriş yapıyorsun? Şöyle ağzını doldura doldura, yaya yaya, ‘Sıkı can iyidiiiiir, çabuk çıkmaaaaaz.’ de, ‘Biz ikinciyi boşa mı doğurduk, birbirinize arkadaş olun diye kardeş yaptık.’ de. En kötü cehennem olun gidin, televizyon falan seyredin de. Yok!

Açık hava, doğal hayatta olsa umurumda değil. Gitsin kozalak bulsun, dal toplasın, ağaç kessin, başını sokacak bir göz oda yapsın, kediyle köpekle koyun koyuna yatsın, acıkınca toprağı kazsın, bahtına solucan çıkarsa, ekmeğine katık yapsın. Anniieeeh, sıkıldım dediği anda ‘Cehennem ol gidin, bir göz oda da kardeşine yapın, topraktan baraj yapın, çamurdan da kafama taç yapın!’ ı yapıştırırım. Kahvemi yudumlarken de ‘Sıkı can iyidiiiir, çabuk çıkmazzzzz.’ derim de son sahnede, pis pis gülümserken kahveli kahverengi dişlerim arasından, dişime yapışan damlasakızlı lokum triiink diye parlar da, seyirci de mutluluğumu ve sinsiliğimi anlar.

Empati yapan taş olsun!

Da dört duvar arasındayken olmuyor. Vicdanım elvermiyor. Sıkılmak o ortamda yaratıcılığı desteklemiyor. Sıkıntıdan odasının duvarını boyadı diye o sanatçı-dahi olmuyor, sen de extra-large anne olmuyorsun. Olunmuyor. Valla bak.

Köyüme götürün beni.

2 Responses to “ “Sıkı canın canı çıksın!”

  1. Selen dedi ki:

    Bu yaz iki aya yakın ben de çocuklarımı alıp, otel devremulk yazlık dolandım. Anlattıklarına harfiyen katılıyorum hatta bu kadar mi olur ayniiiii ayni ben iste diyorum. Yazık cocuk yaz okuluna gitmesin bu sene anasının yanında olsun dedim. Ay cocuklar ozgur ozgur Deniz kum güneş takılsınlar dedim. Gittiğimiz otelden donerken cocuklar 10yasina gelmeden bi daha tatile çıkmamaya karar verdik. 15gun kaldığım yazlıkta 3kere denize gittik!!!
    Biz küçükken nasıl oluyordu? Yok biz -ben ve abım- apartman çocuğuyuz. Sokakta da oynamadık. Evde ne b.k yiyoduk butun gun acaba? Annem akıl sağlığını nasıl koruyordu? Cok merak ediyorum ben mesela.

  2. İyi makale. İyi günler.

Selen için bir cevap yazın Cevabı iptal et

E-posta hesabınız yayımlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir