Dünya ne kadar büyük…

Barselona’ya gittiğimiz ilk gün.

Kaldığımız evden yeni çıktık, yürüyoruz.

Sokak dar ve kalabalık. Bir sürü araba geçiyor.

Defne ve Güney iki-üç adım önde.

Ben de bebek arabasıyla arkada.

Kalabalıkta koşturarak gitmesinden, elini tutturmamasından tedirgin oluyor Güney.

“Defneee, bak bir sürü araba geliyor, burası biraz tehlikeli. Hadi elele tutuşalım.” diyor.

“Baba, kookma, anne buuda, seni korur.” diye beni gösteriyor Defne.

O an dünya ne kadar büyük. Defne ne kadar küçük.

Beni çıldırttığında…

Birşeye inat ettiğinde…

Bazı şeyleri bilerek bizi delirtmek için yapıp, içinden kıs kıs güldüğünü düşündüğüm anlarda…

O “an” ı hatırlıyorum.

Alıp içime sokmak istiyorum.

Ben onu korurum.

Korurum…