Barselona da bitti, sıra önümüzdeki maçlarda!

Ne New York’u gördüm, ne Küba’ya gittim, ne Alp’lere tırmandım ne Niagara Şelalesi’nde yüzdüm ama Avrupa’da epey bir şehir gördüm, gördük. Güney’le. Paris, Brüksel, Amsterdam gibi olmazsa olmazlara da gittik, Biarritz, Arcachon, Bilbao gibi öyle her turist illa gitmeli olmayan şehirleri de. Kimisine iş için, kimisine gezmeye. Ama bir tek Barselona için buraya mutlaka bir daha gelmeliyiz dedik. Ve hatta bir yolunu bulup burada yaşamalı.

Ve çok şükür gittik, gidebildik. Defne ile.

İşte size pek mühim “2 yaşında çocukla gezi rehberi”!

Geçen sene uçakla Antalya’ya tatile gitmiştik. Şurada anlatmıştım. E bir yaşında bebekle bunu başaran, iki yaşında çocukla neler başarmaz diye verdik gazı, verdik gazı. Ne kadar da safmışız!

Kural 1: İki yaşına gelmiş ve sendromlardan sendrom beğenen çılgın bebeğine asla güvenme!

Daha bir ay önce ikimiz Mersin’e uçakla gittik, hiç sorun çıkarmadı, hatta başka bebeklere, kemerini tak, ağlama uçak güzel diye akıllar verdi diye, bunu 2+3 saatlik aktarmalı uçuşta da gerçekleştirecek, güzel güzel uçak yemeği yiyip, melekler gibi uyuyacak sanmıştım da meğer tatil romantizmindeymişim, çok geç anladım. Giderken öğlen 1’de çıktık evden, gece 11’de Barselona’daki evimizdeydik. Uyudu mu? Evet, uçak inmeye on dakika kala. Kemerimi takmayacağım diye bağırarak. Bayılarak. Sızarak. Artık uyanmasın diye ağzınla kemeri mi açarsın, bebek arabası gelene kadar Defne’nin çantasını sırtında, kendi çantanı totonda, montunu gıdında mı taşırsın sen bilirsin. Uyudu ya!

(Yazının ilerleyen zamanlarında göreceğin gaz verme taktiği ile dönüş yolunda anında uyudu. Tecrübe önemliymiş! Çocuğumun niyeti varmış, sendromu yokmuş, melekler gibi uyuyacakmış, annenin kafa geç çalışmış.)

Kural 2: İki yaşına gelmiş ve sendromlardan sendrom beğenen çılgın bebeğin gazla çalışıyor, her konuda uygula!

Gecenin 11’inde yarı uyur yarı uyanık eve getirdiğimiz Defne’yi öyle bir gazladık ki, burası Barselona’daki evimiz, birkaç gün burada kalacağız, çok mutlu olacağız, hep gezeceğiz, hep gezeceğiz, çok eğleneceğiz diye, çocuk utanmasa tapuyu isteyip koynuna alıp öyle yatacaktı. Sabah gözünü açar açmaz da ilk önce “Evimiz çot güzeeeel” dedi ve arkasından ekledi, “Şimdi nereye gidiyos?” Konsepti kapmıştı yavrum!

(Biz Barselona’da 1+1 yada 2+1 imsi bir evde kaldık. Mutfağı, ayrı bir yatak odası, rahat bir banyosu vardı. Kahvaltıları evde yaptık. Defne gönlünce dolanıp durdu tek oda olmayınca. Ev 1. kattaydı ve Defne evde olduğu her saniyeyi Fransız balkonunda geçirip, tüm sokağa laf attığı için gezinin sonunda sokakta yaşayanlar camdan bize lollipop atacak kadar, çöp toplayan kamyonun süper havalı, kolları dövmeli personeli her akşam el sallayacak kadar mahalleden görmeye başladılar bizi.)

Kural 3: İki yaşına gelmiş ve sendromlardan sendrom beğenen çılgın bebeğinin adı üstünde çılgın, asla pusete oturtmaya çalışma!

Tüm gezi boyunca pusetinde oturup çevreye gülücükler atan, sonra da orada sefil uykulara dalan bebeklere çok özendim. Sonra hırslandım. Sonra kızdım. Sonra çıldırdım. Defne doğduğu günden beri puseti hiç sevmedi. Bizim pusette, çanta taşıdık, market poşeti taşıdık, ayakkabılarımızı bile taşıdık ama bir Defne’yi taşıyamadık. Elin Avrupalısının çocuğu pusette masum masum oturur ve uyurken, hatta iki çocuğu tek pusette uyurken, hatta iki çocuğu tek pusette uyuyup, arkaya tekerlekle bağlanan aparatta üçüncü çocuğu da ayakta dikilerken (evet, gerçekten böyle bir aile gördük!) bizimki totousunu değdirmedi. Önce Avrupalılara imrenirken ne uslu diye, sonlara doğru çamur atmaya başladım, amaaan bunlarınki artık usluluk değil, bildiğin mallık, bak nasıl da boş boş bakıyor çocuklar, hep ilgisizlikten, benim çocuğum öyle mi diye. Bizim çocuklarımız nasıl akıllı, nasıl cin, nasıl da deli deli bakıyorlar?! Canımın içi, akıl küpü, özgürlük savunucusu, Türk evladım!

(Bizi en zorlayan konu, puset oldu heralde. Biz de çocukla geldik demedik, her sabah 10’da çıkıp, her akşam 9’da geldik, ve yemek yeme anı dışında hep yürüdük. Defne de hep yürüdü. Bu tempo ona birazcık(!) ağır gelmiş olabilir. Biz çok geç anladık 🙂 )

Kural 4: İki yaşına gelmiş ve sendromlardan sendrom beğenen çılgın bebeğin ne yiyecek diye korkma!

Ama Türk anneliğinden de ödün verme. Ben her ihtimale karşı, ev kekimi, böreğimi, peynirimi falan aldım ki yanımıza kıtlık çıkarsa çocuğumuz aç kalmasın! Badem, ceviz, kuru kayısı, fıstık da lazım, malum kıtlıkta bile “iyi yağlar” önemli!

(Yemek konusunda pek sorun yaşamadık, idare edecek kadar yesin yeter, ve ne yerse yesin 5-6 günden birşey olmaz kafasıyla gitmiştim zaten. İçine sadece köfte konmuş McDonalds hamburgeri de yedi, eski gezimizde keşfettiğimiz Türk lokantasından döner de, İspanyol restoranlarında ne bulursa onu da. Az yedi ama dert etmedi. Bir tek McDonalds’larda verilen çilekli süte çok isyan etti. Baba bu ayyan diiil, yanlış almaa! Aç kaldığı yerde çikolatalı puding de yedi, meyveli yoğurtta. Dönünce, özüne döndü. 6 günde ne obez oldu, ne sıska. )

Kural 5: İki yaşına gelmiş ve sendromlardan sendrom beğenen çılgın bebeğin uyumaz sanma, gazla çalışıyor dedik ya!

Şu 5-6 günde iyice anladık ki, evet Defne gazla çalışıyor. Öğlenleri pusetinde oturan milyon tane uslu Avrupalı bebeği gösterip, aaa bebekler arasında uyuma yarışması düzenleniyormuş, hadi çabuk çabuk, sen Victoria’dan önce uyuyacaksın, bak Eugine uyudu bile, tüh olamaz, sen birinci olacaktın, bak geç kaldın hadi diye verdik coşkuyu. Pusete giriş hızını görünce gözlerim yaşardı!

(En korktuğum konu uykuydu. Defne 7-8 aylıktan beri hiç pusette, dışarda uyumadı, uyutamadık. E o zaman neyinize güvenip gittiniz deme, bilgisayarda biletin onay tuşuna basana kadar, çocuğun sana melek gözüküyor melek! Ama yarışma fikri pek cazip geldi. Her gün maksimum 40 dakika uyudu ama olsun. Uyudu ya!)

Kural 6: İki yaşına gelmiş ve sendromlardan sendrom beğenen çılgın bebeğin Türkçe’yi konuşamıyor, gavur ellerde nasıl iletişim kuracak diye hayıflanma!

Daha havalanında Madeline teyzeyle, Münih’te Franz amcayla, parkta Victoria’yla bildiğim sohbet etti! En son girdiğimiz H&M’de çocuk kıyafeti yok mu diye sormaya çalıştığım güvenliğe, göğsüne vura vura “Depme’ye kıyapet, Depme’ye kıyapet” derken, anladım ki bu veletler her şekilde gemisini yürütür!

(Daha doğumdan çocuğunu çift dilli yetiştirmeye çalışan Türk anne-babalara pek bir burun kıvırır, dırdır ederdim. Meğer bu çocuklar hakkaten dile ne yatkınmış ya?! Hola diyene, hola, hellocuya hello, hallocuya hallo. Valla havaalanındaki görevli adam Defne’ye “what a cute girl” deyip, Defne aynen tekrar edince anladım ki, anlamadığı bir dil de olsa bebekler tüm sesleri doğru algılıyor.)

Kural 7: İki yaşına gelmiş ve sendromlardan sendrom beğenen çılgın bebeğinin anası babası mimar, bir de İspanya’ya gitti diye mimar olacak sanma!

Koca şehirde ne kültür mirasları, ne dünya tarihleri vardı da, bir avuç kum kadar mutlu etmedi Defne’yi be! Hayvanat bahçesine de gittik, yunus gösterisine de, tüm şehri gezdik, bir sürü binaları da, ata da bindik, kocaman su topunda da yuvarlandık. Ama sahile indik, kumlarda yuvarlandık ya. İş orada bitti. Boşa gitti bizim paralar. Bundan sonra istikamet arka parkta kum havuzu. Bedava!

(Şaka bir yana gezmeyi inanılmaz sevdi. “Heykel avcısıyız” diye garip bir şarkı ve dans uydurduk, tüm şehri öyle gezdi. Bütün binalara baktı. Herşeyi inceledi. Önce hoşumuza gitti. İlgili yavrumuz diye hisli hisli baktık. Sanata ilgisi var çocuğumuzun dedik. Sonra yerdeki karıncaya da, yaprağa da, çöpe de, sokak sanatçılarına da, Sagrada Familia’ya da aynı ilgiyi gösterip, 100 metreyi 1 saatte yürüyünce, geçti romantikliğimiz.)

Kural 8: İki yaşına gelmiş ve sendromlardan sendrom beğenen çılgın bebeğinin sendormalardan sendrom beğeniyor, tedbiri elden bırakma!

Böyle güzel güzel geziyor, bulduğunu yiyor, iyi-kötü uyuyor, pusete de oturmuyor ama o da nazar boncuğu diye havalara girdik ya, herşey tozpempeydi ya. Birden gökyüzü bulutlandı, şimşekler çaktı, yağmur patladı. Ortalık viran! Edebiyat yapmıyorum, valla bak! Bir öğleden sonra saat 5 sularında gökyüzü delinmiş, deli gibi yağmur yağıyor, Defne artık yorgunluktan iki adımda bir yere yuvarlanıyor.

Defnecim hadi pusete binelim, hızlı gidelim.

Puset diiiiiilllll!

Hadi kızım kucağıma alayım, bak ıslanıyoruz.

Kucak diiiiiiilll!

Tamam sen burada kal o zaman, ıslan yağmurda.

Yağmur diiiiillll!

Defne çıldırtma insanı!

Depmeeee diiiillll!

Böyle bir iki kriz yaşadık, Allah dedik, meğer tam iki yaşını bekliyormuş iki yaş sendromu, tam da yaban ellerde buldu bizi dedik, vah tüh ettik -ben bir ara Defne’yi daha çok ağlarsa polise vermekle tehdit etmiş bile olabilirim- bittik biz dedik.  Ankara’ya dönünce geçti! Klasik delilikleri ve inatları devam ediyor ama yarım saat çamurlu sularda yerlerde yatıp bağıracak kadar değil. Meğer yorgunluktan ve uykusuzluktan sapıtırmış çocuğum. Pek duyarlı ana-babası anlayamadı da, günde 10 saat yürüttüğümüzü öğrenen arkadaşlarımız uyardı sağolsun 🙂

Gittik geldik, Barselona’yı bir kez daha sevdik. Defne’yle gezmeyi çok sevdik.

Bir daha gider miyim?

Kesinlikle eveeet!

Yakın zamanda mı?

Kesinlikle hayıııır!

Dur daha yeni geldik, biraz dinleneceğiz!

Şimdi diiiiiiil!

Okuyucuya özel not: Fotoğrafların içerikle hiçbir alakası olmayıp, tamamen rastgele konulmuştur. İkisini birarada yapmayı becersem, benim de gazetede bir köşem olurdu, hayret birşey!)