Terkedildim!

Bunu yazayım mı yazmayayım mı diye kaç gündür elim gidip geliyor ama benim için de Defne için de önemli bir dönüm noktası ya yazmak lazım dedim. Ya da Defne’nin adına konuşmayayım, o benim kadar “olaylı” karşılamadı durumu. O kesin içten içe plan yapıyordu, ben aniden öğrendim, ondan şok oldum. Belki biraz da “manyaklık” sarmış olabilir bünyeyi. Objektif değilim, Güney’e sormak lazım:)

Ben “terkedildim”! Defne emmeyi bıraktı. Ama böyle söylemek durumu ifade etmiyor çünkü ben tam anlamıyla terkedilmiş gibi hissediyorum. Geçen haftaki olaylı Bolu-İstanbul gezimizden döndüğümüz Pazar akşamı Defne emmek istemedi. Pek umursamadım. Düzeni bozuldu dedim. Gece, ertesi gün, ertesi gece derken, benim kafaya dank etti. Bu kız emmeyi bıraktı!!! Tabi böyle sakinlikle ve sağduyuyla karşılamadım canıııım! Hatta bu cümleyi kurmak için 1 hafta bekledim, ha gayret dedim. Ama cık. Defne emmeyi bıraktı.

Defne 6. aydan beri gündüzleri bazen 1 kere bazen hiç emmiyordu zaten, gece uyurken sadece. Niyetim daha uzun süreler emzirebilmekti ama 9.5 ay da çok iyi bir süre, üzüntüm, manyaklığım sırf bundan değil yani. Bizim yerinde duramayan, sarılmayı sevmeyen, kucakta sakin oturamayan Defne’yi kucağımda yatırmanın, sevmenin en pratik yoluymuş meğer emzirmek. 9 ay 11 gün karnımda taşıdığım, 3 ay bitişik yaşadığım, kaç aydır da “Ayy kızım emiyor daha benden ayrı kalamaz öyle uzun süreler” diye hava attığım kızım birdenbire beni öyle ortada bırakıverdi! Gururum kırıldı. Öyle kolayına kabullenemedim. Hayır önceden bir uyarı verse, benim anne deli,ruhsal olarak bir hazırlayayım şunu dese neyse.

İstanbul’dan döndüğümüz gece, benim migrenim tutmuştu, ben kötüydüm ya, emmeden uyudu ya, kesin o gece düşündü, taşındı, “Hayır ben emmeden de uyuyabiliyormuşum, koca kız olmuşum ne uğraşcam bu kadınla ya” diye verdi kararını. İyisin, hoşsun, akıllısın da güzelim birşeyi hesaba katmadın. 9.5 aydır gece her uyandığında emerek uyuyan bu bünye, şimdi ne yapacaktı?!!